Aktywność zawodowa chorych po przebytym zawale mięśnia sercowego

Z. Okoń, K. Jastrzębska-Okoń, J. Zdrzałek

Prezentowana praca ma na celu przedstawienie aktualnego stanu wiedzy na temat powrotu do pracy osób w wieku produkcyjnym, po przebytym zawale mięśnia sercowego, w krajach Europy Zachodniej.

Postęp w leczeniu choroby wieńcowej w ostatnich kilkunastu latach oraz wdrożenie wielukierunkowej rehabilitacji pozawałowej, nie pozostają bez wpływu na szansę powrotu do czynnego życia zawodowego.

Jak wynika z literatury specjalistycznej przeciętny odsetek osób wracających do pracy po zawale mięśnia serca waha się w granicach 32-87% (średnio 66,7%), z czego ok. 2/3 wraca do pracy wykonywanej przed zawałem a 1/3 do pracy w niepełnym wymiarze godzin lub do innej pracy. Powrót do pracy następuje przeciętnie pomiędzy 4 a 12 miesiącem po zawale.

Z biegiem czasu liczba pozostających w zatrudnieniu zmniejsza się i po ok. 7-miu latach spada o blisko połowę, ale w większości przypadków powodem zaprzestania pracy jest przejście na emeryturę.

Według większości autorów decydującą rolę w procesie reaktywacji zawodowej odgrywają uwarunkowania psycho-społeczne, a nie ograniczenia stricte kardiologiczne.

Najważniejszymi czynnikami wpływającymi na powrót do pracy są: wiek, wykształcenie, statut społeczny, charakter zatrudnienia i wynikający z niego stres psycho-fizyczny związany z pracą, sytuacja ekonomiczna przedsiębiorstwa, staż pracy w danym zakładzie, depresja i poczucie zagrożenia nawrotem zawału.

Według różnych danych intensyfikacja rehabilitacji pozawałowej (głównie w zakresie oddziaływań psychologicznych) jest w stanie zwiększyć odsetek powracających do pracy od kilku do kilkunastu procent.

Referat

Powyższy tekst stanowi streszczenie referatu wygłoszonego w ramach I Kongresu Polskiego Towarzystwa Orzecznictwa Lekarskiego, który odbył się w dniach 15/16 września 2003 w Łodzi.